Tag: empathy project
-
Wykładowca myślał, że jest zakonnicą
„Ja jestem szczęśliwa i czuję się piękna w tych »szmatach«, jak to moja babcia mówi”. Rozmowa z Olą, muzułmanką z Łodzi
-
Warsztaty „Empatia i Wielokulturowość” w Gdańsku
Zapraszamy na kolejne szkolenie dla osób pracujących w edukacji. Z nami dowiesz się, jak przekazywać wiedzę na temat migracji i wzmacniać postawy empatyczne
-
Projekt Empathy to także warsztaty kulinarne!
Realizatorką warsztatów jest Khedi Alieva, muzułmanka pochodząca z Czeczenii, uchodźczyni, pedagożka, animatorka i działaczka społeczna, która łączy w programie warsztatów zaangażowanie osób uczestniczących we wspólne działania kulinarne z opowieścią i dyskusją na temat wyobrażeń o muzułmanach i islamie.
-
Polski szlachcic i arabski szejk?
„Z Czartoryskimi żyć, z Radziwiłłem pić, i Ogińskim jadać, z Rzewuskimi gadać”. Oto człowiek-legenda. Poznajcie Wacława Rzewuskiego
-
Uchodźca, aktywista. Adam Mickiewicz
Wielki poeta, wieszcz narodowy. Dziś powiedzielibyśmy też, że uchodźca i aktywista. Adam Mickiewicz już od najmłodszych lat stykał się z kulturą muzułmańską
-
Kontrolerka biletów w chuście
Poznajcie Monikę, Polkę, muzułmankę, która mieszka w Szwecji
-
Naucz się, jak uczyć o Empatii i Wielokulturowości!
Uczysz w szkole podstawowej lub ponadpodstawowej lub jesteś edukatorem/edukatorką w instytucji lub organizacji? Zależy Ci na budowaniu postawy otwartości i szacunku do drugiego człowieka i szukasz nowych metod oraz narzędzi edukacyjnych, które pomogą Ci w Twojej pracy? Zostań trenerem/trenerką programu „Empatia i Wielokulturowość”
-
Socjalizm? Najbardziej muzułmańska z ideologii
„Jałmużna, jeden z pięciu obowiązków, jakie islam nakłada na wyznawcę czy wyznawczynię, to taka muzułmańska redystrybucja dóbr”. Rozmowa z Nour*, muzułmanką i Polką
-
Ludzie myśleli, że mam w planach islamizację Polski
„A czy ktoś, kto studiuje polonistykę, jest oskarżany o propagowanie katolicyzmu?”. Rozmowa z Joanną Sozańską
-
Pokazywać złożoność świata muzułmańskiego. Rozmowa z Konradem Pędziwiatrem
„Banalizacja islamofobii jest niczym banalny nacjonalizm, czyli taki, który jest nieuświadomiony. Jest powietrzem, którym oddychamy. Językiem, banknotem, symbolem. Otacza nas wszędzie do tego stopnia, że nie zwracamy już na niego uwagi, wzmacniając naszą tożsamość etniczną. Tak samo funkcjonuje w Polsce islamofobia. Przestaliśmy już na nią reagować”.
-
„Żona muzułmanina nie musi przechodzić na islam”. Polka o życiu w Egipcie
Dlaczego kobiety, które mają mężów muzułmanów, przechodzą na islam? Mówi się, że to z powodu osobistej wiary w Allaha, jednak myślę, że czasami nie jest to jedyny powód. O życiu w Egipcie opowiada Magda Fou
-
Jestem Rosjanką i Afganką. Mieszkam w Polsce. Jak to możliwe?
Foruzan uczy się w polskiej szkole w Warszawie. Jak inne nastolatki, narzeka na trudny język u Adama Mickiewicza, chodzi do manikiurzystki i nawiązuje przyjaźnie. Ma jednak za sobą doświadczenia, które różnią ją od jej polskich rówieśników. Jak czuła się mieszkając w Rosji? Jaki ma stosunek do wojny w Ukrainie? Dlaczego nie nosi hidżabu?
-
„Ludzie, weźcie idźcie i bądźcie szczęśliwi”. Rozmowa z Tamarą Sulkiewicz
Jestem Polską Tatarką. I muzułmanką od urodzenia. Ale muszę być szczera i powiedzieć, że nie praktykowałam islamu przez całe moje życie. Droga do niego była długa i kręta. Byłam muzułmanką, która nie modliła się, wiedziała bardzo mało na temat swojej religii. Ale w pewnym momencie, gdy miałam jakoś 21 lat, zaczęłam poszukiwać odpowiedzi na pytanie: „dlaczego ja w ogóle jestem na tym świecie?”.
-
Nauczycielka bez granic. Oto Anna Machocka, sprężyna
Uczenie polskiego Dolkar z Tybetu było dla mnie prawdziwym sprawdzianem. Nie mogłyśmy się porozumieć w żadnym języku, więc często musiałam jej pokazywać różne słowa na migi. W desperacji, żeby mnie dobrze zrozumiała, wskakiwałam czasem na ławkę. Próbowałam uzyskać pomoc u moich mentorów i mentorek na UW, ale oni mówili tylko o tym, jak tłumaczyć, co to jest dopełniacz, ale nie, jak przekonać kogoś, że gramatyka jednak istnieje. Bo Dolkar twierdziła, że nie ma czegoś takiego.
-
Z innej planety, a swoja. Polka o życiu w Jordanii
Nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek wyląduję poza Polską. A jednak. Mój mąż jest Jordańczykiem i kiedy po zaręczynach zaczęliśmy planować wspólną przyszłość, mieliśmy do wyboru trzy państwa, w których moglibyśmy się osiedlić: Polskę, Niemcy, gdzie studiował mój mąż, i Jordanię. Wybraliśmy Jordanię, bo tu miał najlepsze perspektywy zawodowe.
-
„Kto wierzy w Allaha, niech będzie gościnny”
Afgańczyk o polskim urzędzie, ośrodku dla cudzoziemców i islamie.
-
Z klasztoru dominikanów do Mekki
„Chciałbym, by ludzie się nie bali. By zadawali pytania. Nawet jeśli zadadzą je w nieodpowiedni sposób. Wolę, żeby Polak zapytał mnie, z której części Iraku jestem, żebym mógł mu odpowiedzieć, że nie jestem z Iraku, tylko Iranu. Bo to właśnie pozwala na otwarcie dialogu i wzajemne poznanie się. Boją się ci, którzy nie wiedzą”. Rozmowa z Faridem, Irańczykiem mieszkającym od 11 lat w Polsce.
-
Czyny-puzzle. Irańczycy w Warszawie
Dla prawie 2000 osób, które zostały zamordowane na protestach w ostatnich latach, dla ponad 40 dzieci, które znajdują się pośród nich. Dla Beludżystanu, Kurdystanu i Zahedanu. Dla pasażerek i pasażerów cywilnego lotu PS752, którzy nigdy nie dotarli do celu. Dla dziewcząt i kobiet, które przed śmiercią zostały zgwałcone w areszcie. Dla wszystkich ciał pochowane bez pogrzebu. Od Tallahassee w USA, przez Izmir w Turcji, po Christchurch w Nowej Zelandii, w sobotę 19 listopada odbyły się na całym świecie solidarnościowe demonstracje upamiętniające ofiary Islamskiej Republiki Iranu.
